Toch nog steeds geen regen

vrijdag 26 juni 2009
Jullie zullen het haast niet geloven, maar na de eerste bui begin juni is er geen regen van betekenis meer gevallen. Eén keer een buitje van een uurtje of zo, met kleine spetters.
Nu gaat het volgende verhaal de ronde. Omdat de meisjes afgelopen winter hun overgangsrite hebben gekregen – dus officieel van meisje naar vrouw zijn overgegaan – hebben de feticheurs ceremonies gehouden om de regen niet te laten vallen tijdens deze rites. Nu zou het kunnen zijn dat ze te hard “gebeden” hebben om droogte en dat we daarom nog steeds geen regen hebben. Het is overigens wel bizar dat er in Natitingou wel regen valt, alhoewel de bergketen een reden van splitsing is. Maar nu gaan we dus weer ceremonies houden om de regen te laten komen. Laten we hopen dat deze vraag genoeg regen levert maar geen overstromingen………
Ondanks dat  alles is iedereen druk in de weer op het land, alles klaar te maken om straks te kunnen zaaien. Kinderen helpen mee en de zieken en zwangere vrouwen zijn van de aardbodem verdwenen lijkt het wel. Natuurlijk is de drie maanden durende staking in de gezondheidszorg hier ook debet aan, maar ook bij ons op Koutchagou is het heel rustig en de bevallingen lopen drastisch terug. Niemand gunt zichzelf tijd om naar een gezondheidscentrum te gaan, dat is wel duidelijk.
Wij hebben op dit moment 4 logeetjes in het internaat,  kinderen die voor FSAB zijn ondergebracht bij de nonnen omdat wij alleen grotere meiden hebben die naar het CEG gaan. Eerst waren ze teleurgesteld dat ze niet naar hun dorp mochten, maar het blijkt hier toch wel veel leuker te zijn. Weliswaar moeten ze meehelpen het terrein schoonhouden en hun eigen kleren wassen et cetera, maar iedere avond wordt er gevoetbald of getennist en om de dag een filmpje kijken is ook niet verkeerd. Daarnaast een paar van die ondeugende pups die het terrein onveilig maken met hun onderzoeksdrift, helemaal te gek vinden ze het. Ze helpen ook driftig mee met zindelijk maken , maar om eerlijk te zijn hebben Jetse en ik meer tijd nodig om de meiden op te voeden hoe ze met de honden om moeten gaan dan dat we zelf een rondje lopen. Maar goed, geduld is een schone zaak.
Volgende week wordt het spannend, dan komt de man van Genevieve om te praten. Hij wil namelijk dat zij bij hem "thuis" komt wonen met de kinderen en huisvrouw wordt. Geen baan meer hebben. Dit betekent ver weg wonen, op het kampement daar waar hij gelegerd is, steeds voor twee jaar. 
Viefje is mijn rechterhand en een stukje van mijn hart – dit is wederzijds… We hebben al heel wat gesprekken gevoerd en natuurlijk kiest ze voor haar kinderen, die zonder haar evengoed de leeftijd hebben om naar de vader te gaan als hij zijn nieuwe locatie heeft. En hij heeft gezegd dat hij ze op komt halen als ze niet komt. Dan neemt hij een andere vrouw in huis, dat is ook duidelijk.
Moeilijk, ze vraagt me om a.u.b. haar werkplek open te houden omdat ze het gevoel heeft dat ze een gevangene gaat worden, een huisslavin. Ze is bang dat het niet gaat werken en dat ze met een jaar weer bij me terug is, maar ze wil het proberen, voor haar kinderen. Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
En weer denk ik: wat duurt het allemaal lang, wat hebben we nog een hele lange weg te gaan. Want terwijl wij maar kletsen over “women empowerment” zit ik ondertussen met een personeelslid dat een kind getrouwd is, een ander die zijn vrouw niet zonder hem de deur uit laat gaan, zelfs niet naar de markt! en  nu weer dit gedoe met mijn vrouwelijke spare-partner die niet vrij in haar keuze om daar te blijven werken waar ze wil. Ondanks een hoge opleiding gedwongen wordt tot thuis zitten.
Désolée (diepbedroefd),
Marjan