thuis na zes maanden

vrijdag 29 februari 2008
 
 
Thuis na 6 maanden.
 
Vrijdag 22 februari rond 17uur is het eindelijk zo ver! Ik rijd ons terrein op en stap uit. Gegil, gekrijs, ik word totaal bedolven onder de zwarte lijven. Wat heerlijk om weer thuis te zijn. Precies 6 maanden minus één dag weggeweest. Veel te lang. Viefje gilt het hardst van allemaal. Het doet zeer aan mijn oren. Wat een stof, wat een warmte…
 
Cyrille (de vice-voorzitter) en mijn beide nichten uit Pieterburen kijken toe en worden ook hartelijk welkom geheten. Blij dat er niet direct een officieel comité klaarstaat, maar gewoon die mensen aanwezig zijn waar ik zielsveel van houd.
 
Wat later sta ik de eerste was weer te doen in de tobbe. (Termieten in de kledingkast dit keer). De kinderen staan om me heen te giechelen en zingen en dansen wat liedjes uit de kerk. Maman heeft vast wel wat lekkers voor ze. Nou dat denk ik wel. We halen oliebollen en limonade en hebben een klein kinderfeestje in de paillote. Deze hangt vol met lieve teksten. Die bewaar ik voor mijn nageslacht, te ontroerend om niet te doen.
 
De volgende dag het grote feest. Ik stuur eerst Cyrille, Annemarie en Margreet op pad met Viefje voor een voorlichtingsbijeenkomst over prenatale consultatie in de dorpen. Ik wil niet mee. Fijn even een morgen voor mezelf, weer aan mijn eigen stekje wennen en de gewone dingen doen. Tien vrouwen zijn al twee dagen aan het koken voor vanavond. Zelfs blijven slapen om reistijd te besparen en de jongens halen stoelen uit Maison de Jeunes. Op een gegeven moment bij 130 stuks, zeg ik dat ze moeten stoppen. Zoveel mensen komen er nooit. Strakst zitten we met allemaal lege stoelen op een feest, dus ze brengen braaf de nieuwe lading weer terug.
 
Maar dat is een grote vergissing, als iedereen het terrein op begint te stromen blijkt al gauw dat er alsnog extra banken tevoorschijn getoverd moeten worden. Zag ik hier nu zo tegenop? We maken met iedereen een praatje, drinken bier en tchouk, eten en dansen. De mooiste welkomstliederen en toekomstwensen worden ter plekke bedacht en gezongen. Het rappen gaat ze hier nog steeds goed af.
 
Al met al een geweldig feest waaruit de liefde en waardering er aan alle kanten afspat.
Ik beloof aan iedereen dat het de volgende keer geen 6 maanden gaat duren en wat ik beloof dat doe ik, dat weet men ondertussen.
 
Emoties, verdriet en vreugde wisselen elkaar snel af en zijn zeer intens, dat bleek de volgende dagen toen we weer aan het werk gingen. Maar de herinnering aan dit feest neemt niemand ons meer af.
 
Ciao,
 
Marjan.