Het is bijna zover...

Nog ruim twee weken en ik ga naar huis.

 

Zoveel lieve mensen ontmoet in Nederland, nieuwe en bekenden. We hebben een echt fondsencomité opgericht om de plannen met het gezondheidscentrum in Koutchagou te kunnen realiseren. Een enthousiast bestuur dat er helemaal voor gaat. Het jaarverslag wordt binnenkort verzonden, fondsenaanvragen zijn de deur uit, tig keer naar de tandarts geweest, gebroken pols is weer geheeld, mijn diploma op zak. Ik ben klaar hier en moet weer terug.

 

Weemoed en spanning, verwachtingsvol kijk ik uit naar de ontmoeting met al die mensen aan de andere kant die ook zo diep in mijn hart zitten. Spagaat in mijn leven, niet verstrekken want dat doet zo zeer. Balans vinden, maar vooral intens liefhebben, het leven. De eeuwige doener in mij wil aan de gang. Die gedrevenheid nekt me soms maar is ook de grote sturende kracht die dingen realiseerbaar maakt.

 

De container komt gelijk met mij aan in Cotonou, dus een goede gelegenheid om te zien of mijn netwerkcapaciteiten niet zijn afgenomen.

 

Nieuwsgierigheid naar de meiden van het internaat, het personeel, de vrouwengroepen. Hoe doet de radio het die we hebben gezonden? Zoveel vragen waar binnenkort weer antwoord op komt.

 

Heerlijke allesomvattende warmte, zoveel soorten, zoveel manieren om warm te worden, zo gemakkelijk om je af te laten koelen, maar soms onmogelijk.

 

Ciao,

 

Marjan Kroone