Ons Kerstkindje

Ieder Kerst heeft hier in Boukombé voor ons wel zijn Kerstkindje. Een kind met brandwonden, een kind met meningitis en noem maar op.

 

Gewoon nog ff zo’n noodgeval vlak voor de Kerst.

Dit jaar is het N’Coa, de eerst geboren dochter. Ze is 5 jaar oud en weegt 5 kg. 

 

 

 

Geloof me, je hart doet pijn als je haar hoort. Het is een zacht, kreunend geluid dat ze produceert. Het lijkt of ze vraagt om verlost te worden uit dit bestaan, uit dit lijden.

 

Raar om, op het moment dat het Kerstmis wordt - in realiteit en niet via mediabeelden - geconfronteerd te worden met dergelijke dingen.

 

Maar toeval bestaat niet, er moet iets zijn, een boodschap voor ons - via dit meisje.

Een boodschap die duidelijk moet maken dat alles hier op deze wereld verbonden is. Dat we allemaal verbonden zijn met elkaar en dat onze bestaansreden ligt in deze verbondenheid.

 

Is immers liefde niet het grondbeginsel van ons bestaan. Is liefde niet datgene wat ons allemaal op een of andere manier met elkaar verbind? Zelfs al heb je een hekel aan iemand, dan zul je ontdekken dat als je de keten volgt, je toch met elkaar verbonden bent. Simpel omdat er uiteindelijk mensen in de keten met jou verbonden zijn die deze persoon wel liefhebben.