gastencolumn Vera

 

In 2006 heb ik een week meegewerkt met Marjan voor FSAB in Boukombé; spreekuren in het Centre de Santé Boukombé en veldwerk in afgelegen dorpjes, zie mijn verhaal onder reisverslagen.

Nu, bijna twee jaar later, jaren waarin veel gebeurd is bij de stichting in Boukombé, keer ik weer terug naar deze arme maar vooral mooie plek. Ik woon zelf in de grote stad Cotonou, waar ik het prima naar mijn zin heb (op dit moment als werkzoekende basisarts), maar het is toch wel heel lekker om even de drukte en de uitlaatgassen te ontvluchten en naar het rustieke, op het oog idyllische, Atacora gebied af te reizen. De omgeving doet me veel goed, dus verder kan ik flink aan de slag!

 

Sinds kort werkt FSAB in samenwerking met de lokale beninese organisatie Kuweeri die een gezondheidscentrum runnen zo’n 6 km buiten Boukombé, in het dorpje Koutchagou.

De eerste indrukken van Kuweeri zijn al heel positief. Ik wordt hartelijk ontvangen door Stanislas, de responsable van de NGO, en aangekomen bij het centre herhaald zich dit bij Constant, verpleegkundige en chef de clinique, en de rest van het rondlopend personeel. De volgende dagen wanneer ik meedraai met de algemene en zwangeren-spreekuren en de voorlichtings- en vaccinatiebijeenkomsten merk ik hoe goed het centre loopt, zelfs met alle extra patiënten vanwege stakingen op andere centres in de wijde omgeving; ook zie ik hoe goed gemotiveerd de verpleegkundigen en (leerling-)assistenten zijn, altijd met een glimlach en niet onderuitgezakt half-slapend zoals ik zovaak elders zie. En als ze iets gevraagd wordt komen ze binnen de kortste keren met een dubbel resultaat terug. Iedereen heeft per dag zijn taken en als je eerder klaar bent en ziet dat een ander het nog druk heeft spring je bij. Lijkt misschien niet meer dan normaal, maar dit is hier in Bénin allesbehalve normale gang van zaken, zelfs in Nederland.

 

Zoals in een huisartsen praktijk zijn er vele patiënten met relatief kleine kwaaltjes en pijntjes, die overigens niet minder goed behandeld moeten worden, wat danook met zorg gedaan wordt op het centre. Maar ook de ernstige zieken worden goed opgevangen. Met zorg wordt de behandeling gekozen en wordt de patiënt geobserveerd. Als er zich een probleem voordoet denkt iedereen mee over de oplossing. Hoe krijgen we een patiënt in het ziekenhuis in Tanguiéta terwijl deze geen geld heeft en de ambulance staakt; wat doen we met een vrouw en haar zieke kind die geen geld bij zich heeft en van wie de echtgenoot zich nog niet heeft laten zien? In het eerste geval (tweemaal tijdens mijn verblijf) worden noodpotjes (FSAB) aangesproken en gaan een aantal mensen op zoek naar de ambulance chauffeur om hem te mobiliseren of wordt midden in de nacht nog een taxi gevonden.. In het tweede geval behandelt Kuweeri het kind gratis gedurende de hele dag, totdat de echtgenoot ’s avonds zijn vrouw komt zoeken en (boven verwachting) alsnog de medicatie betaalt.

 

Ik kan echt nog uren doorgaan met verhalen over wat ik meegemaakt heb: hoe ik bijna mijn tranen liet vloeien om de saamhorigheid en dankbaarheid tijdens de zang en dans van de vrouwen tijdens een voorlichtingsbijeenkomst, over de mooie tochten door het Tata landschap, over de bezoeken aan de kinderen/families die gesponsord worden door FSAB (‘míjn’ kindjes onder andere), aan de gezellige avonden met de meiden van het internaat, over het hartelijk welkom van Jetse niet te vergeten, over de drukke maar gezellige marktdagen, etc.

 

Wat het gezondheidscentrum betreft zijn er natuurlijk ook verbeterpunten (zoals overal), maar deze bewaar ik voor Kuweeri en Marjan, zodat zij er direct iets mee kunnen doen. Het belangrijkste voor nu is dat mijn eerste indruk een goede is!

 

Laat deze gouden samenwerking tussen FSAB en het beninese Kuweeri een extra motivatie voor u zijn om FSAB te (blijven) steunen!

 

Merci et bisous

Vera