Oliecrisis en vergaderen

Ik weet niet hoe het in Nederland is gesteld met de oliecrisis, maar hier betekent het heel simpel dat de prijs niet alleen enorm hoog is, maar tevens dat er vrijwel geen diesel te koop is. Consequentie daarvan is natuurlijk dat er dus ook geen “gewone” elektriciteit wordt geleverd. De elektriciteitscentrale draait hier op diesel. ’s Avonds komt de stroom er een paar uurtjes op en omdat ook wij zuinig moeten doen met het kleine voorraadje diesel dat we hebben kunnen we onze generator ook niet constant laten draaien…. Dit is inmiddels al een dag of 10 aan de gang.

 

Afijn, het is weer lekker ouderwets, ’s morgens via de generator een paar uurtjes stroom en dan snel water koken, accu’s opladen en weet ik wat nog meer.

 

Alleen heb ik natuurlijk normaliter een kerel die diesel bijvult, de generator steeds weer opstart, de accu’s oplaadt, ’s nachts naar het labo rijdt om de koelkast op petroleum te controleren et cetera. En nu is diezelfde vent een weekje naar Cotonou. Mag ik het zelf doen. Nou dat is leuk :-). Maar goed, des te meer waardeer ik hem weer.

 

Dus vanmorgen voor de tweede keer zelf de generator opgestart, nou niets dus, het bleef doodstil. Accu leeg! Oja, heeft Jetse me verteld, de oplader is niet goed meer, dus maximaal 2-3 keer starten en hij is weer leeg….

 

Andere accu geplaatst, nog niets, geen leven in te krijgen. OOOOOO ik haat dit. Wat kan ik hier geïrriteerd van raken!! Even verder kijken. Aha, er zit een draad los bij de aansluiting. Martje dapper in de weer met schroevendraaier en dopsleutel………… gelukt, schouderklopje voor mezelf.

 

En dan de hond. Op het moment dat Jetse zondag de auto ging klaarmaken voor vertrek was ze er niet meer bij vandaan te slaan. Halverwege het inpakken dook ze er gewoon in, zo van: Je vertrekt toch niet zonder mij!

 

 

Maar jawel, Lara moet het ook een weekje zonder baasje stellen. We kunnen dus momenteel niet de bergen in zonder auto en in het dorp zijn echt teveel loslopende honden en geiten. Dat is niet te doen met twee honden. Maar we doen leuk spelletjes op het terrein ter compensatie.

 

Verder bestaat mijn leven op dit moment - in mijn beleving - teveel uit het controleren en organiseren van allerlei dingen die natuurlijk hard nodig zijn, maar eigenlijk niet zo leuk. De brug bij Koudahongou, de afwerking van het Robbenhuis, de start van het magazijn, dat moet allemaal begeleid worden.

 

De aannemer doet uiteraard het werk met zijn personeel, maar je moet toch minimaal om de dag heen om zelf te zien of alles gaat zoals afgesproken is en dan presteren ze het nog om het anders te doen dan vooraf doorgesproken. Maar goed, het is leuk om alle vorderingen te zien.

 

Daarnaast zijn er veel besprekingen nodig om twee “bedrijven” bij elkaar te brengen. Want dat is natuurlijk wat er eigenlijk gaat gebeuren als onze Stichting samen met Kuweeri het gezondheidscentrum “la Solidarité” gaat opzetten en managen. Gelukkig gebeurd alles in volledige openheid en beide partijen willen graag dat dit project super gaat slagen.

 

Maar dat is ook de reden waarom er zoveel te bespreken is, omdat we open zijn naar elkaar zien we dat er echt enorme verschillen zijn in manier van werken. Het is absoluut noodzakelijk om elkaar halverwege tegemoet te komen en direct bij de start duidelijk aan het personeel te kunnen overbrengen hoe we wat gaan doen. We willen dan ook niet gaan beginnen voordat er helderheid is voor diverse activiteiten. Anders is het een te onzekere situatie voor het personeel, dat werkt demotiverend.

 

Bovendien zullen we – ondanks dat we nu goed alles overdenken en overleggen – in de toekomst nog genoeg aanpassingen moeten doorvoeren. Want de praktijk openbaart zich nu eenmaal altijd anders dan de theorie bedenkt en we zullen het grootste inzicht pas verwerven bij het voortschrijden van de tijd.

 

Marjan Kroone