kakkerlakken en vrouwenspreekuur

 

Soms vraag ik me weleens af wat ik hier doe tussen al die insecten en enge beesten. Ik griezel van gekko’s, vorige week een dikke pad die onder de slaapkamerkast vandaan kwam, dan sta ik niet te juichen, integendeel… en dan nu…. Het is donderdagochtend 05 juni 1u33 en ik ben wakker gemaakt door een kakkerlak – een dikke kakkerlak van 3 cm – die over mijn arm liep.

Die onder mijn muskietennetje is gekropen, in mijn bed!

 

Stel je voor, je wordt wakker omdat er wat over je heen loopt, doet het licht aan en ziet zo’n vies beest naast je. Nou ik GIL, dat kan ik je vertellen en hij scheurt omhoog het muskietennet in en ik pak in een reflex de gifbus. Zoals je ziet kan hij daar niet tegen, maar nu zit ik met hartkloppingen achter mijn computer, mijn mail te lezen om weer wat rustig te worden en we kunnen even niet in onze slaapkamer vanwege de stank.……

 

Jeanne komt uit Togo, grenzen bestaan hier alleen voor de blanken. Deze vrouw is onnoemelijk treurig. Ze klaagt niet, maar je voelt de triestheid om haar heen hangen als je bij haar zit. Ze verteld dat haar menopauze al is begonnen en ze heeft slechts één kind. Wat kan ze doen? Wel vier kinderen gebaard, maar de derde is onlangs overleden.

 

Dit is overal ter wereld een reden om treurig te zijn, maar speciaal hier in Afrika. Want wat is één kind als je in een land woont waar je afhankelijk bent van je kinderen als je oud bent, waar je afhankelijk bent van het aantal kinderen dat je krijgt en behoudt om je man te behouden?

 

Ze vraagt of ik haar kan helpen haar menstruatie weer opgang te brengen. Ook heeft ze last van haar buik, vooral rond haar navel. Alsof er beesten inzitten en ze valt ook maar af. Is ze dan niet zwanger? Nee, ze wordt immers al magerder. Oké, het is in ieder geval een zaakje labo inclusief zwangerschapstest uiteraard. ’s Avonds komt ze met de uitslagen. Drie verschillende parasieten, Bilharzia, een flinke urineweginfectie, giga laag Hb. Geen wonder dat ze afvalt. Maar…………. Ze is ook zwanger! Dolgelukkig is ze met deze uitslag. Ik vraag haar of ze eerst naar de verloskundige wil gaan, zodat we weten hoeveel weken ze heen is. Nou zeg, dat heeft ze nog nooit gedaan. Een verloskundige bezoeken omdat je zwanger bent? We leggen uit dat er keuzes gemaakt moet worden, omdat sommige medicijnen gevaarlijk zijn voor haar kindje de eerste maanden, maar dat er voor haar leven ook gevaar dreigt als ze niet behandeld wordt. Uiteindelijk gaat ze weg met de belofte dat ze volgende week terugkomt, met carnet van de kraamafdeling.

 

Lucie heeft 5 kinderen en vind het wel genoeg, maar voor NORplant heb je bij ons schriftelijke toestemming nodig van je echtgenoot of een ander mannelijk familielid. Dit druist tegen al mijn emancipatiegevoel in, maar goed, we hebben het er mee te doen. Vandaag zijn ze dus samen terug gekomen. We praten over het ouderschap en komen uiteindelijk op het onderwerp op anticonceptie. Dan gebeurd er iets dat me werkelijk verbaasd. Lucie zegt dat het haar niet uitmaakt hoeveel kinderen ze baart. Dat haar man maar moet beslissen of ze wel of niet anticonceptie gaan gebruiken. Als mijn man zegt dat ik 20 kinderen moet baren dan zal ik 20 kinderen baren. Waar is de mondige Lucie van vorige week gebleven? Afijn, ze houdt haar hoofd gedurende het gehele gesprek naar beneden gericht en uiteindelijk zegt haar man dat hij denkt dat het  voor hem ook gemakkelijker zal zijn als er geen kinderen meer komen. De Norplant wordt geplaatst. Dit is nu Afrikaanse intelligentie. Als de vrouw zal zeggen dat ze niet meer wil baren zal dit op een gegeven moment tegen haar gebruikt gaan worden door haar man of schoonfamilie. Als de man deze beslissing heeft genomen wordt het gerespecteerd en hoor je er niets meer van. Maar het blijft vermoeiend. Soms wil je “gewoon”, maar wat is “gewoon”?

 

Ténna  (ca 20 jaar ) komt langs met haar man (ca .30 jr) en haar zwager. De broer is mee om te luisteren uit naam van de familie. Ténna verteld dat ze sinds twee jaar een zodanige pijn in haar buik heeft als ze ongesteld moet worden dat ze 3- 4 dagen op bed ligt, misselijk is en afvalt. Daarna blijft de pijn aanhouden en tevens heeft ze jeuk en afscheiding. Ik vraag aan Tenna o.a. of ze alleen sex heeft gehad met haar man. Ja, haar man is de eerste en enige. Hij heeft haar immers opgehaald.

 

Haar man verteld me direct dat de enorme buikpijn van zijn vrouw waarschijnlijk de oorzaak is van het feit dat ze nog steeds geen kinderen hebben, na drie jaar huwelijk. Maar we kunnen nog lang geen conclusies trekken, vertel ik hem. Oké de vragen. Hij antwoordt dat er sinds twee jaar een vriendin is naast zijn vrouw. Heeft deze vriendin ook kinderen? Ja, maar die zijn niet van mij, maar van andere mannen die ze ontvangt. Heb je beschermde sex? Ja…antwoordt hij wazig……. Twee jaar buikpijn, ik zou het er ook van krijgen als mijn kerel met een ander vrijt.

 

Maar, ik heb van die heerlijk vieze plaatjes dus even een foto van een penis en vagina met sjanker ophalen. En een verhaaltje over de gevaren van onbeschermde seks, over steriliteit, over de verspreiding van HIV. Tenna hoort het gelaten aan, alsof ze er niet bij is, maar de mannen stellen vragen en de zwager zegt: je moet oppassen broer, zie je wat er kan gebeuren!

 

Na de voorlichting is het duidelijk. We willen wel helpen, in ieder geval Tenna met haar pijnprobleem, daar hebben we zeer goede ervaring mee met homeopathie. Maar …verder gaan om afscheiding te behandelen en een kindje te krijgen, dat doen we alleen als de man niet meer met andere vrouwen vrijt, immers anders kunnen we net zo goed direct alle medicijnen in de prullenbak gooien We kunnen labanalyses doen, kijken of het zaad van de man goed is, SOA’s behandelen, de temperatuurcurve bijhouden, maar alleen als het stel zich als een echt koppel durft te manifesteren. Dit betekent dat de man dus niet meer naar andere vrouwen gaat en dit betekent ook dat je, indien je een periode geen seks kunt hebben omdat je vrouw ziek is of omdat je op reis bent, je je handen moet gebruiken. Dat werkt ook heel goed. Hij lacht, maar ik kijk hem heel serieus aan en zeg dat dit geen grap is.

 

Mijn voorstel is om over alles na te denken, te bespreken en volgende maand terug komen om te vertellen wat ze willen. Ik ga even weg “wat ophalen” om ruimte te geven wat onderling te bespreken. Bij mijn terugkomst zegt de man: Ik heb al nagedacht en wil niet ziek worden. We willen geholpen worden. We kennen een ander stel dat u ook geholpen heeft en die hebben nu een kind, wij willen dat ook.

 

Nou, dit is teveel eer. Nog even goed uitleggen dat ik geen kind kan garanderen, maar dat we – voor zover mogelijk – gaan kijken wat het probleem zou kunnen zijn. En als blijkt dat er geen kinderen kunnen komen, dan is dat niet erg. Er zijn immers genoeg kinderen hier die een Afrikaanse familie nodig hebben omdat het leven in een weeshuis echt niet zo leuk is als het lijkt. Iedereen wil uiteindelijk bij een familie horen.

 

’s Avonds komt Nicaise nog even langs. Probleempje er is een sterfgeval in zijn familie en ze gaan vannacht nog op de moto het lijk ophalen, ergens in een dorpje 250 km ver weg! Kunnen jullie je daar een voorstelling van maken. 250 km door de bergen in de nacht op een brommer met een lijk tussen jou en je bijrijder in… Lijkbezorging hier is hier alleen voor de rijke mensen die transport kunnen betalen en voor de koeling moeten we naar Parakou.

 

Ik zeg gelijk tegen Jetse, ik wil níet in de koeling in Parakou – 300 km bij ons vandaan.

Alleen maar omdat er misschien mensen uit Nederland moeten komen om me te begraven. Daar moet je toch niet aan denken, zo’n lijkenhuis en dan ook nog in den vreemde. Als ik doodga, dan wil ik zoals de mensen hier – gewikkeld in een lijkwade - vervoer op een rieten draagbaar naar het plekje dat ik heb uitgekozen en onder de grond met die handel. Ceremonies kunnen later zonder mijn lijk. Echter, stel dat magere Hein me ergens tussen Cotonou en Boukombé komt halen, dan mogen ze me wel ophalen met een auto. Die luxe moet me dan maar even gegund zijn J.

 

Liefs,

 

Marjan