2007 wk27 Geweld en vrouwen

Woensdag 4 juli
Eerst maar even het goede nieuws. Voor het eerst sinds 3 maanden hebben we weer verse tomaten op de markt kunnen vinden. Aangezien het aanbod van deze groente zo ongeveer het enige is wat je kunt krijgen hebben jullie er werkelijk geen notie van hoe lekker dat is. Daar kan geen gebakje of wat dan ook tegenop. Een broodje echte tomaat en eindelijk weer pasta met verse tomaten erdoor. Smullen! Maar goed, verder een doorsnee dag zoals zovele anderen.

Om Agnes haar moeder – die weduwe is - te helpen hebben we haar wat kleding gegeven om te verkopen, zodat zij “onafhankelijk” is. Ieder week leggen we een deel apart en straks - als ik in NL ben - moet ze het met dat geld haar eigen handeltje zien draaiende te houden. Maar omdat ze iedere keer zo moe is helpt haar dochter tijdens de vakantie op de markt.

Komt Agnes om 18 uur totaal overstuur het labo oplopen. Ze is geslagen door een man met een groot stuk hout en hij heeft alle kleding meegenomen. Reden? Hij vond de prijs van een T-shirt te hoog en toen Agnes niet lager wilde gaan heeft hij een stuk hout gepakt en haar meerdere keren geslagen voordat hij de hele doos met kleding meenam.

Ik zit achter de microscoop, maar tuimel van mijn kruk van kwaadheid. Wat word ik moe van al dit soort dingen, van al die problemen. Vanmorgen, na een meppartij van een van onze personeelsleden, eerst zijn vrouw opgelapt. Jammer genoeg doen ook onze jongens – zonder uitzondering – soms mee aan dit soort zaken. Als er maar “correctement” geslagen wordt. Niemand heeft het recht om iemand te slaan roep ik boos. Ja maman, dat is zo, maar soms gebeurt het vanzelf. Gelukkig zijn dit steeds meer uitzonderingen. Maar het is niet makkelijk.

Tevens vandaag een meisje van 17 jaar oud, studente op het CEG met ongewenste zwangerschap, die door haar ouders op straat is gezet, getracht te ondersteunen en de ouders en kind weer bij elkaar gebracht en nu dit weer.

Waarom nooit een dag gewoon? Waarom is slaan hier zo gewoon? Waarom hebben mannen een vrijbrief om te doen wat ze willen? Dit kost me allemaal zoveel energie.

De meiden op het labo reageren gelaten, alleen Viefje is echt boos. Het is nu eenmaal zo, zegt Hortence en bovendien Agnes is klein dus wat kun je doen? GRRRRRR

Ik ken die vent, weet echter niet waar hij woont, maar of het verstandig is dat ik me ermee bemoei? Misschien ga ik hem wel meppen… Dat soort gevoelens krijg ik hier gewoon.

Heb je getuigen? Ja, en een vrouw is ook bereid te getuigen. Dan ga je haar opzoeken en samen naar de gendarmerie. Want als we dit steeds maar weer toelaten dan wordt het nooit wat hier. De dader is een gewelddadige dief en die hoort gestraft te worden. Ja maar, dan komt hij zich daarna bij mij wreken. Nou, dan moet hij voorzichtig zijn, want als ik me ga wreken ben ik ook niet mis. Laat de gendarmerie hun werk doen.

In ieder geval, Viefje vind ook dat de gendarmerie ingeschakeld moet worden maar dat ik me er buiten moet houden, dus Albert wordt geroepen om mee te gaan. Komen ze terug. De kleding hebben ze weer bij hen, maar de meneer is niet gestraft. Dat vond de mannen – ook Albert – niet nodig nu de dief de kleding heeft terug gegeven. Of te wel, blijf lekker meppen op de vrouwen hier. Wat een K-land denk ik dan. Of is het in Nederland ook zo?

Wat is dit moeilijk. En veel mensen in Nederland maar zeggen: het lijkt me zo relaxed om jullie werk te doen, altijd dankbare mensen. Soms krijg ik de indruk dat sommigen denken dat we hier een beetje aan het sabaticallen zijn. Laten we het daar maar niet over hebben, over de ongekende werkweken en daarnaast de problemen die iedereen steeds maar weer op mijn bordje legt.

Jetse is een manusje van alles op technisch gebied en krijgt daarmee naast zijn gewone werk heel wat voor zijn kiezen. Maar ik ben multifunctioneel met de rest. Overal inspringen waar nodig is. Steeds ad hoc kunnen reageren en problemen oplossen. Spoelster ziek, analiste ziek, maakt allemaal niet uit, het werk gaat door en maman kan alles. Die doet beide taken er wel even naast. Laboratorium, consultaties, administratie, schoonmaakster, farmacie, kaderoverleg, opleiding en begeleiding, huishouden en niet te vergeten maatschappelijk werker hier. Maar het ergste is dat je steeds alles moet bedenken voor anderen en steeds alles moet controleren. Die hersenen van me krijgen nooit rust.

Nou ik heb er helemaal genoeg van. Wil wat leuks! Maar wat kun je hier in Boukombé? Alleen naar een of ander obscuur kroegje via onverlichte straten. Ik wil naar de bioscoop, ik wil uit eten, echt uit eten in een gezellig restaurant, vrienden zien, Targui spelen met Frank en Teckla. Wat mis ik dat soms in de weekeinden.

Maar vrienden heb je hier niet. Iedereen wil altijd wat van je, iedereen heeft altijd een probleem dat hij met je moet bespreken. Probleemoplosser numero uno, dat zijn Jetse en Marjan.

Dat wij ook problemen kunnen hebben, dat wij altijd voor twee verschillende partijen klaar moeten staan en dat dit veel frictie geeft in verband met de vele (on)mogelijke wensen, het onbegrip over situaties waarin je werkt, met de tegenslagen van alles wat kapot gaat waardoor je maar weer een tussenoplossing moet verzinnen, dat zijn dingen die niet zijn uit te leggen.

Jetse en Marjan, die redden zich wel. Nou dat zullen we dan maar doen ook. Eerst eens een keer ontspanning, een keer een avond echt vrij. Ik ben zo ontzettend opstandig. Wij kunnen niet zeggen we gaan er even tussen uit.

Dus gaan we onze eigen feestje wel bouwen. Ik huur “chez maman Lili” af en bestel voor 20 mensen een diner zaterdagavond. Met kip voor de jongens en kaas voor ons, doe maar duur. Daarna gooien we thuis de grote tafel aan de kant en gaan film kijken. Al het personeel en een paar mensen van het Centre en we hebben onze eigen kroeg vol.

Moe van de realiteit wil ik me verdrinken in een borrel en een sprookje van het leven weerspiegelt zien in een filmwereld waar mensen echt naar elkaar luisteren en gewoon met elkaar communiceren, afspraken respecteren en waar de vrouw misschien (gelukkig) niet helemaal gelijk is aan de man, maar wel dezelfde kansen heeft en zich beschermd weet bij de wet.

Ciao,
Marjan Kroone