2007 wk23 De metamorfose in Boukombé - kleren maken de vrouw.

Donderdag 31 mei 2007
Ik ben op het labo en zie een oud vrouwtje tussen de zieken zitten wachten dat ontzettend stinkt en slechts een rode gescheurde lap om haar lendenen draagt. Dat is niet nodig. Ik zoek gelijk zeep, een rok, T-shirt en leuke blouse. We zullen haar even weer het vrouw gevoel terug geven. Ze verkleedt zich en is dol gelukkig. Ik vraag haar weer op haar plaats te gaan zitten om op haar beurt te wachten. Een half uurtje later staat ze voor de balie. Nee ze is niet ziek, ze heeft er meer dan een jaar overgedaan om de 600 FCFA te sparen die ze me nog moest betalen als bijdrage. Ik val van mijn stoel. Ze blijkt vorig jaar voor ons vertrek naar het zuiden behandeld te zijn door ons en dit geld – nog geen EURO – heeft ze nu bij elkaar. Ik krijg een hand vol stuivers en dubbeltjes en kwartjes. Ze danst nog een keer voor me in haar nieuwe kleren, bedankt me en biedt haar excuus aan dat het zo lang geduurd heeft. Iedere keer als ze wat geld had gewonnen via de markt dan bewaarde ze dat voor maman. Wat zijn arme mensen toch eerlijk. Dacht ze nu werkelijk dat ik dit nog wist? Ik geef haar een compliment voor haar eerlijkheid. Dat wuift ze weg, ze zou toch wel een slecht mens zijn als ze misbruik zou maken van onze goedheid, zo vertaald Guinevieve haar verhaal. Jetse zegt: hadden de hoge pieten maar een beetje meer die mentaliteit…

Vrijdag 1 juni 2007
Ik ben zo van slag, dit moet even op papier. Vanmorgen komt er een man op de poli. Ik schat een jaar of 30, heel beroerd. Hij is zo zwak dat hij door twee vrienden / Afrikaanse broers gedragen wordt. Ze hebben 10.000 FCFA bij zich want ze schatten in dat dit een dure grap gaat worden en konden niet eerder komen omdat de zieke dus geen geld had om zich te laten behandelen. Tja, dus het transport heeft dus enige dagen vertraging op gelopen. Maar goed hij is er nu en men is vol vertrouwen dat we de patiënt wel weer gaan oplappen. Met zoveel geld moet dat toch mogelijk zijn. Tja voor geld is veel te koop, maar geen gezondheid.

Tibo de major, roept me erbij. Maman dit gaat echt niet goed, hij moet zo spoedig mogelijk naar Tanguiéta, maar het geld dat is verzameld is al te weinig voor de ambulance.

Geen probleem zeg ik, ik neem een foto en maak even een verwijsbrief.

Maar de man ligt te draaien met zijn ogen als ik terug kom. Hij gaat hier ter plekke hartstikke dood zeg ik tegen Tibo. Deze legt zijn stethoscoop op de borst van de man. Opdat moment komt er allemaal geel schuim uit zijn mond en ook uit zijn neus spuiten grote gele schuimmassa’s. Echt alsof je zeepbellen aan het blazen bent, maar dan in het groot en het sop dat blijft erbij. Dan is het gebeurd. Totaal heeft het schuimen denk 5 minuten geduurd. Verbaasd kijken Tibo en ik elkaar aan. Hoe kan dit zo snel gaan? De brancard zit helemaal onder. We weten niet wat we moeten zeggen en staan verslagen naar elkaar te kijken.

Ik spreek nog even met de vriend die de bijdrage had gezocht. Hij verteld me dat er nu een probleem is thuis, want de patiënt zijn vrouw enkele maanden geleden in Natitingou overleden en de kinderen blijven dus nu alleen achter. Wat gaan we doen? Tibo gaat een rapport maken en stuur de kinderen eerst maar hier naar toe, zodat ze niet in het niets verdwijnen.

Zaterdag 2 juni
Rare dag vandaag. Het heeft van ’s morgens 5 tot een uur of 11 geregend, geonweerd en gestormd. Twee bomen in de tuin omgewaaid. Alles een grote disorder. Dit betekent geen elektriciteit, geen telefoon en een heel, heel donker huis. Op het terras kun je niet zitten want alles is nat, in huis kun je niet lezen, niet schoonmaken want je ziet niets, geen computer die het doet, de was kun je niet doen. Vandaag had ik het echt even moeilijk met het noodgedwongen niets kunnen doen en in het donker voor me uit zitten staren. Ik kon me nergens toe zetten. Gewoon een te drukke week gehad met wat vervelende dingen. Jetse is lekker naar het labo gegaan, veel ramen, dus licht genoeg om onderhoud te plegen.
Voor mij lag dat even anders. Ons huis heeft heel kleine ramen tegen de warmte, de woonkamer zelfs maar een klein raam. Dus overdag hebben wij ook altijd licht branden. Anders word ik depressief in mijn eigen huis. Dan denk ik toch nog even aan de mooie ruime lichte woonkamer die we in Bedum hadden met het uitzicht op onze tuin…

Bovendien zie je niet goed met slechts een raam. Maar als het dan een dagje helemaal niet licht wordt en er is geen elektrisch dan is het gewoon een ramp. Ik ga dus lekker eigenwijs evengoed op het terras zitten in de regen. Dat is gewoon de lichtste plek. Maar wel heel koud en nat. Ik kijk met verbazing naar de meiden van het internaat, die terug komen uit school en dus door de modder over het terrein naar hun deur rennen. Terwijl we van die mooie kiezelpaadjes hebben aangelegd opdat je in ieder geval zonder modderbad alle kanten op over het terrein kunt lopen. Jetse komt thuis en maakt gelijk warm water voor me en gooit de generator aan. Dit kan niet Mar, wil je ziek worden? Nee Jetse, maar ik voel me zo…… alsof het januari is in Nederland.

Gelukkig knapt het weer aan het begin van de middag op, dus direct allerlei volk over de vloer. Mensen die komen bedanken met eieren en mango’s. Het is grappig, in het begin kregen we kippen en geiten en weet ik wat. We konden wel een kinderboerderij beginnen. Maar ondertussen weet iedereen dat die rare blanken geen vlees eten. Dus krijgen we vele eieren en mango’s die we vrolijk weer verder uitdelen. Vandaag dus ook twee keer de eierboer op de stoep. Het meest verrast was ik toen ik de kleine Rosalie weer zag. Zij was zo ontzettend ziek een dikke week geleden, enorme diarree, malaria, ziek zwak en misselijk. Dan denk je op zo’n moment: nou dit weet ik niet hoor. Maar ongelooflijk. Als een herboren mensje komt ze ons terrein oplopen met haar vader en een zak eieren.

Rosalie mijn roosje, omdat ik vandaag de bloemen uit onze tuin in Bedum mis.

Ciao,
Marjan