2007 wk08 Termietenbestrijdingsdienst

Woensdag 6 februari
We hebben Hedwig weer op het vliegtuig richting Nederland gezet en het is al vrij laat als we thuis komen uit Cotonou, door een paar noodgedwongen bezoekjes die we onderweg moesten doen. En dan krijg je thuis altijd van die heerlijke problemen voor je voeten. Van calculators die kapot zijn gegaan, tot mensen die in het ziekenhuis zijn beland en alles wat daar tussen in zit. Ik regel wat van de probleempjes die er zijn en Jetse maakt wat te eten. We willen niet meer gestoord, dat moge duidelijk zijn.

Doodmoe van de reis pakken we onze koffer en ik duik de douche in, ja hoor, we hebben weer termieten bezoek. Even later blijkt dat die heerlijk beesten niet alleen in de douche gekropen zijn. Jetse, ze zitten ook onder bed, zeg ik heel hulpbehoevend als een echte vrouw. Nou pech meid, die zitten er morgen ook nog wel, gewoon gaan slapen. Ik ben ook moe. Maar ik zie een aantal omhoog gekropen termieten tegen ons muskietennet zitten. Sorry hoor, maar het bed gaat echt even van de muur af! Oké, werk aan de winkel – zie foto. Ik kan er wel nachtmerries van krijgen dat die beesten een beetje met zijn allen onder ons bed aan het feestvieren zijn.

Donderdag 7 februari
In principe staan we om 6 uur op, hebben we veel werk, dan gaat om 5 uur de wekker, of als ik moet mailen. Nou dat moest ik natuurlijk, na een paar dagen te zijn weggeweest. De elektriciteit op het kantoor blijkt het niet te doen. Daar kijken we vanavond even naar. Jawel, ’s avonds blijkt dat onze vrienden ook de kabels in het kantoor weer hebben aangevreten. Weekeinde klus voor Jetse. Zolang noodkabel naar kantoor.

Donderdag 8 februari
Ik reis met Guinevieve naar Tabota. Hedwig was daar geweest en de kids daar hebben echt hulp nodig. Oke, petje af voor Hedwig dat ze dit hele stuk, grotendeels kuilen en hobbels, op de brommer heeft afgelegd. Ik was allang gekeerd. Maar er is al wekenlang weer staking op de lagere scholen. En zo grappig, een andere leraar die ik goed ken, die staakt niet omdat zijn kinderen zo in de brousse wonen en anders nooit wat leren. Zo ook deze leraren. Iedereen stond gewoon voor de klas toen ik onverwachts aankwam. Alle kinderen ontwormt, leraren krijgen volgende keer een T-shirt als stimulans.

Zondag 11 februari
Ik naar de kerk, Jetse aan het oorlog voeren met de termieten. Alles weer opgelost, voor zolang het duurt.

Dinsdag 13 februari
De zonneboiler doet het niet, zal er teveel stof op het zonnepaneel liggen? Nee, de termieten hebben de kabel ernaar toe aangevreten. Noodkabel naar de zonneboiler toe.

Donderdag 15 februari – Marjan 51 jaartjes
De dag begint geweldig met een echt Hollands ontbijt. 2 bruine boterhammen met roomboter en Edammer kaas. Verrassing van Jetse. Wat gelijk aangeeft hoe vaak ik in de koelkast kijk of wat aan het eten doe ? .

Vanmiddag om 16 uur EINDELIJK de reunion met dr Salami, de nieuwe interim-arts van het centre om de samenwerking te bespreken. Twee keer was de afspraak al niet door gegaan en ik dacht al van nou dit weet ik niet hoor. Maar… Salifou valt gelijk met de deur in huis – zeer ongebruikelijk hier – hij is gekomen om te melden dat hij wil samenwerken.

Hij zal ook consultaties komen doen op het centre, in principe 1 keer per week op vrijdag – want hij moet twee regio’s leiden - maar morgen is de eerste dag dat hij officieel in Boukombé gaat werken en hij verwacht me om 8 uur op de poli.

Ik zeg dat het contract tussen de Zone en FSAB weliswaar akkoord is, maar nog niet is ondertekent. Salifou antwoord dat hij geen contract nodig heeft om met me samen te werken.

Toen hij hoorde dat het vandaag mijn verjaardag is ging hij naar het centre terug om iedereen uit te nodigen vanavond in een cafeetje met zijn allen op mijn gezondheid te proosten.

Morgenochtend heb ik eigenlijk al een reunion met de vrouwengroep Tikonna, maar goed, de vrouwen zijn er toch niet voor een uur of 11 dus ik kan in ieder geval 3 uur lang met Salami samen werken. HEERLIJK………..

Er zitten nog een paar geïnfecteerde personeelsleden vanuit de lichting van dokter William op het Centre en die doen echt niet gezellig. Maar Salami zegt gewoon: Laat die maar aan mij over, die zijn bezig met de laatste stuipen van de andere dokter. Ik ben nu hun arts en zij hebben mij te gehoorzamen en wij gaan het centre laten zien wat samenwerken is.

Jongens dit is het mooiste verjaardagscadeautje wat ik me kan wensen. Salami wil werkelijk de samenwerking starten. Overgelukkig duik ik mijn bed in en kan van de opwinding niet slapen.

16 februari
Samen doen we zaal en consultaties en Salifou heeft de wind er goed onder. Het kan niet anders dan dat dit hier gaat veranderen. Zelf denk ik nog steeds dat ik straks wakker wordt uit een prettige droom. Het is zo onwerkelijk. Maar ook de verplegers zijn zichtbaar onder de indruk. Een dokter die verstand heeft van zijn zieken en hen ook nog ter verantwoording roept.

Deze mevrouw slikt dat medicijn al meer dan een jaar, zouden jullie haar Kaliumspiegel niet eens controleren?

Waarom ligt hier geen rekenmachine op het bureau? Hebben jullie die niet? Geef met die van de secretaresse. Hoe kan ik uitrekenen welke hoeveelheid dit kind nodig heeft. Weten jullie dat dit slechts 25 mg per kg per dag is?

Deze patiënt drinkt te weinig, kijk eens naar de kleur van zijn urine, het is jullie taak te zorgen dat hij minimaal 3 liter water per dag drinkt. Wat, is er geen water hier? Dan gaan jullie het halen bij de waterpomp.

Nou zo ging het de hele morgen.

Vrouwengroep Tikkona
Nou om 11 uur sjees ik op mijn fiets naar huis, de dames zijn bijna allemaal present. Er is een gift binnen gekomen speciaal voor de gezondheidszorg van deze vrouwen. We hebben een goede bespreking en ik verzoek ze om na te denken over bepaalde voorstellen en dan in maart mij mee te delen wat ze willen. Zeker is dat alle leden een muskietennet gaan ontvangen. Helemaal te gek. Daarnaast heeft een andere gift ervoor gezorgd dat de vertegenwoordigsters van de arrondissementen allemaal een fiets krijgen. Dan hoeven ze niet meer kilometers te lopen naar de andere dorpen als ze vergadering hebben of als ze de vrouwen bij elkaar moeten trommelen. Alle dames gaan opgetogen op hun nieuwe fiets naar huis.

De site is nog steeds uit de lucht, maar toch ga ik deze column maar alvast beëindigen.

En weer termieten
Want o die termieten, die zijn om moedeloos van te worden. Het weekeinde gaan we 2 nachten weg en zondagavond zitten we bij thuiskomst weer in het donker. Overal gezocht, nergens termieten te bekennen. O ja, achter de keukenkast zit ook nog een verdeeldoos. Even kijken. Nou, vol dus! En onze kast – helemaal uit Nederland overgebracht – vinden deze termieten ook lekker.

Donderdag 21 februari
Gewoon even om te laten zien dat ik hier soms de idiootste dingen aan het doen ben. We zijn de moeder (weduwe) van Agnes een beetje op de rails aan het helpen. Ik ben overal en nergens de schuldeisers aan het opzoeken. Nou ja, dat doet zij natuurlijk voor me, nadat we eerst hadden doorgesproken hoeveel schulden ze nog had.

Maar niemand is geregistreerd en niemand heeft een ID-kaart en niemand kan schrijven en ik wil niet over een jaar weer met schulden geconfronteerd worden die al afbetaald zijn.

Dus ik maak van iedere schuldeiser, iedere getuige en de moeder van Agnes een foto, laat hen op de uitdraai met inkt hun rechterduim afdruk plaatsen en diezelfde duimen worden geplaatst op het stukje van het aflossingsbewijs dat ik heb gemaakt, waar het nummer van de ID-kaart moet worden ingevuld.

Nu heb ik zojuist een afbetalingsbewijs gemaakt voor de hond die gekocht was om het oude huis in te wijden. Opdat het een goed huis zou worden. De schuld is inmiddels al iets van 10 jaar oud. Maar als je deze ceremonie niet doet, dan krijg je alleen maar ongeluk in je huis. Echter ze hadden de hond wel geslacht maar nooit afbetaald en dat is vast de reden dat het huis inmiddels is ingestort en papa dood is gegaan. Aldus de moeder van Agnes.

Ik stel voor om dan maar te betalen voor de hond die straks nodig is voor de inwijding van de nieuwe woning. Tja, dingen blijven me nog steeds verbazen.

Knuf,

Marjan