Weer Thuis

vrijdag 12 februari 2010
Zojuist weer terug uit Nederland. Wat was het er koud, zo koud. Natuurlijk heerlijk om iedereen weer te zien, maar zeker ook zo fijn om weer terug te zijn. Bij de overstap in Tripoli wentelde ik me verheugd nog snel even in de warme avondzon voordat ik naar binnen liep. Morgen weer de hele dag warmte en zon, weg jas, dikke trui, weg dichte schoenen ...
In Cotonou is het anders warm dan in het noorden, vochtig en klam, maar toch heerlijk vergeleken bij de sneeuw en vorst de afgelopen weken. Op mijn slippers loop ik door het hete zand en rijdend in de auto is het alsof ik niet ben weggeweest en foeter ik weer op die duizenden brommers die kris kras mijn auto aan alle kanten voorbij schieten. Ergens is de weg geblokkeerd door een omgevallen boom en als ik er langs rijd, hoor ik het krassen over de portieren, geeft niks, hier kan dat.
En dan onze honden.  De beide mannen waren met Jetse mee me ophalen op het vliegveld. Ze kwamen samen op me af rennen, eigenlijk nauwelijks nog van elkaar te onderscheiden. Rudy is uiteraard wel breder, die is volwassen, Aldo is echt een jonge hond van 10 maanden. Hoog op de poten, een centimetertje of 2 meer als zijn pappie en werkelijk geen grammetje vet, alles slungelt en bungelt. Een soort Bambi met hondenkop.  Hij heeft heel sterk het oerinstinct om ‘zijn’ spullen te begraven, niet alleen in de tuin, maar ook in huis onder de kussen van de bank of achter een deur... Niet alleen zijn kluif, maar ook al het kauwbare materiaal dat op tafel te vinden is, daar kan hij immers zo bij. Hij haalt tassen leeg als dat kan en kauwt uiteraard ook op alles, zo ook op Jetse zijn paspoort. Dat moet nu vervangen worden…
Deze week dus nog even wat dingen regelen in Cotonou – onder andere dus een nieuw paspoort voor Jetse J - en dan weer naar Boukombé. Van Jetse al gehoord dat er 4 meiden van het internaat behoorlijk ziek zijn geweest, twee zelfs opgenomen geweest op het CSSK. Dat is niet handig, want ze hadden ondertussen ook nog proefwerkweken. Heel benieuwd, ook hoe het met alle anderen gaat. 
Ondertussen wordt het me duidelijk dat Benin toch min of meer mijn thuis is geworden. Ook al hebben we hier geen vrienden en kennissen zoals in Nederland, waar je in een paar uurtjes tijd even bij kunt kletsen en je ook echt weer helemaal met elkaar verbonden voelt.  De blanken hier wonen te wijd verspreid en zijn meestal slechts tijdelijk aanwezig en met locale mensen is het toch anders, hoeveel ik ook houd van sommigen, je zit toch met vele barrières. Cultuurverschillen, verschil in humor, je gevoel uitdrukken in een vreemde taal, het opleidingsverschil en daardoor vaak een andere manier van denken, dat maakt het allemaal niet bepaald simpel om een vriendschap op te bouwen waarin naast openheid ook wederzijds begrip voorop staat. Iets accepteren of iets echt begrijpen, dat is net het verschil. Dit alles maakt Afrikaanse vriendschappen echter niet minder waardevol, maar net even anders.  
In ieder geval, het is goed om weer thuis te zijn en nog beter te constateren dat dit thuisgevoel ook zoveel sterker is geworden. Misschien heeft die vreselijke kou er toch wel mee te maken gehad?
Liefs,
Marjan