Dagelijkse beslommeringen

maandag 1 maart 2010
Boukombé, Centre de Santé, Santé, Bénin, Centre de Santé •la Solidarité• de Koutchagou, CSSK, éducation, gezondheidszorg, health, health care, health centre, education, scholing, women empowerment, children, FSAB, SAB, KUWEERI, Benin, mairie, ONG, NGO, HIV, docteur, médecin, médical, SANTE, ambulance
Weer  thuis en dan dus echt weer thuis.
De meiden hebben voorjaarsvakantie, dus de drie vanuit Natitingou zijn deze week ook thuis. Hun eerste trimester zit erop en je denkt dat dit toch goed geregeld is bij de nonnen op het internaat. Vreemd genoeg vinden ze het wel fijn.  Colette verwoordde het als volgt Ik ben heel trots dat ik op deze privéschool zit. Mijn ouders zouden dit nooit kunnen betalen, dus ik heb een geweldige kans om hier te mogen verblijven. We hebben soms onvoldoende eten en we worden geslagen, maar dat vind ik niet erg, want ik leer heel veel en straks kan ik werken. Het fijnste van alles vind ik dat we iedere dag samen bidden voor we naar school gaan.
Ja, de meiden worden dus geslagen. Dat gebeurt overal op scholen in Benin, maar ik hoor dat het hier zoveel harder en vaker is dan ze gewend zijn omdat ze goede vrouwen moeten worden die niet onbeleefd mogen zijn (onder andere dus nooit je ‘meerdere’ recht in de ogen kijken – wat ze van mij juist wel moeten ) en de nonnen laten de meiden ook slaan als het cijfer dat ze halen minder dan een 10/20 is.
Tja, wat doe je daar nu aan, daar nu mee, met dergelijke informatie? Ik kan er niets mee, behalve luisterend oor zijn, dus schrijf ik het maar even van me af. De meiden houden de score bij. Agnes is 35 keer geslagen, en met een stuk hout hè, niet met de vlakke hand. Colette slechts 12 keer en Martine 19 keer.
Verder gaat alles zijn gangetje. De moeder van Marie is gisteren overleden. Dus Marie is  vandaag teruggegaan naar Sonta voor de ceremonies. Dat is erg triest. Het is al heet hier, dus ze heeft geen afscheid kunnen nemen. Omdat ze er niet bij was mochten wij niets zeggen, alleen dat haar moeder ziek is en naar haar vroeg.  Een feticheur zal haar dan eerst een ceremonie geven voor het haar verteld wordt. Men gelooft hier dat anders de geest van de overleden moeder de geest  van Marie mee kan nemen de dood in. Dat hangt af van hun onderlinge band.
Afgelopen week hebben we nog film gekeken. De dames hebben genoten van de filmpjes over de sneeuw, maar daarna willen ze toch nog weer even Tina Turner zien. Dat is natuurlijk ook veel leuker. Ze hebben het welverdiend, want iedereen heeft hard gewerkt voor zijn rapport, dat weet ik, alhoewel niet ieder zijn resultaat voldoende is. Maar goed, dit heeft alles te maken met hoe hun onder- en achtergrond was.
Het is hier heerlijk warm. De nachten koelen al bijna niet meer af, de muren blijven nog uren heet nadat de zon onder is gegaan. Ik vind het verrukkelijk. De honden wat minder. Met name Rudy. Als ik hem in de namiddag uitlaat tilt hij verongelijkt zijn poot zielig omhoog om aan te geven dat het zand veel te heet is voor dat kleine beetje eelt dat hij onder zijn poten heeft. Dolgelukkig huppelt hij naar huis als ik me weer omdraai.
Genevieve is tijdens mijn afwezigheid een beetje ingewerkt op het labo en ze vind het geweldig leuk. Ze prikt de patiënten, doet de administratie, prepareert een en ander voor de analyses. Volgende week gaan we weer samen ons gewone werk doen, maar het is handig dat ze op zoveel plaatsen inzetbaar is. Een echte duizendpoot.
 
Officieel ben ik nog niet terug. Zoveel achterstand in administratie, dat wil je niet weten. Maar toch komen de mensen weer langs. Zo ook vandaag weer een klein mannetje Kevin, samen met zijn papa, maar die heb ik gelijk maar weer doorgestuurd naar Tanguiéta. Dat is een groot ziekenhuis met veel mogelijkheden en ze hebben een kinderafdeling met kinderarts en de expertise voor dit soort gevallen.
 
Het valt me weer op hoe laag het niveau van het geschoolde personeel hier is, toch hoort dat bij een ontwikkelingsland. Fia Koeman is enkele weken in Benin geweest. Jammer genoeg moest ze weer naar NL terug voor ze bij ons kon komen, omdat ze ziek is geworden. Maar zij schrijft op haar weblog dat ze oogtesten heeft gedaan met de kinderen van het schooltje waar ze werkte en daarna aan de leerkrachten heeft uitgelegd dat de kinderen die niet goed zien dus voortaan voorin de klas geplaatst moeten worden. Daarna schrijft ze iets in de trend van: Het klinkt misschien raar, maar als ik dat niet zou zeggen zouden de leraren dit niet zelf bedenken. En dat is nou juist de vermoeiende clou. Vooruitzien , doordenken en doorpakken. Voor ons is dat normaal. Berusting en acceptatie zijn de hoofdkenmerken hier in Benin. Dus als iets niet helemaal goed is naar Westerse maatstaven, dan proberen wij te verbeteren wat er te verbeteren valt, maar hier is het dan vaak de berusting en aanvaarding die maken dat men snel tevreden is met wat er wel is. En wij zijn dan weer niet tevreden omdat we weten dat het beter of anders zou kunnen.
Dus: Ik ben tevreden als leerling en dat ik wordt geslagen, onvoldoende eten heb of niet op het bord kan kijken dat hoort er gewoon bij. Ik ben en blijf tevreden met het feit dat ik naar school mag gaan. Iedere medaille heeft twee zijden, dat blijkt maar weer.