Kwaad

Dinsdag 17 oktober 2006
Ik ben kwaad, zo kwaad. Het leven stelt hier niets, maar dan ook niets voor. En het vervelende is, dat datgene wat gebeurd is met onze hond, ook gebeurd met de mensen hier.

Jetse en ik zijn een beetje ziek van alle “experts” die alleen maar interessant doen. Maar ondertussen gebeurde het toch maar en ik stond erbij en keek ernaar.

Ik schreef vanmiddag het volgende:

Wodan, onze hond, is vandaag gecastreerd. Ik wil niet vertellen hoe dat hier gaat, maar dat arme beest zat helemaal onder het bloed, en dan geen water om hem schoon te maken. Mijn maag keerde zich om. Hij ligt nu in de tuin op een bult zand, dat doet hij altijd, dat is lekker koel. Maar dit is echt niet leuk hoor. Ik heb het gevoel dat hij er wel aan kan overlijden

Vervolg: Het is nu 19 uur en hij is inmiddels begraven. De dierenarts was er vanmiddag weer bijgehaald, gezegd dat het niet goed gaat. Moeten we eerst drie keer iemand sturen voordat hij een keer komt en dan staat hij een beetje schaapachtig te lachen. Wat een drukte om een hond. Hij weet gerust wel wat hij doet zegt hij. We hoeven niet bang te zijn. Immers hij doet altijd castraties, bij stieren, rammen en noem maar op. Hij is de expert.

Kan wel zijn, maar zie je dan niet dat dit niet goed gaat! Nou, besluit onze expert, nog maar een injectie vitamine K. Wat een bullshit. Die hond is aan het doodbloeden. Je hebt een bloedvat geraakt ofzo. Zijn tong is al helemaal blank! Oke, ik zal me niet druk maken en luisteren naar de dierenarts. Komt hij nog met fysiologisch zout aanzetten ook. Man, dan verdun je zijn bloed helemaal, hij heeft er echt geen verstand van! Ik word hier gek van en ga naar binnen, achter de computer werken, ik wil dit geklooi niet langer aanzien. Maar, jammer genoeg kreeg ik helemaal gelijk. Isodore – een van onze nachtwachten – was totaal van slag, hij huilde zelfs. Is ook zo aan Wodan gehecht. Tweede hond dood in een jaar tijd. Niet leuk. Wat een K-land. Ik wil een nieuwe hond, van deze dierenarts, maar zo werkt het hier niet.

Even naar een ander probleempje overstappen:

Helene. Zij gaat naar het CEG in Natitingou en zit daar in het internaat, betaald door Aktie Benin. Heleentje was in november 2003 twaalf jaar oud en weggelopen van huis omdat zij uitgehuwelijkt was door haar tante. Heel verhaal, maakt nu even niet uit. Ik ging haar afgelopen week opzoeken om het schoolgeld voor het komend jaar te betalen en schriften, sporttenue en dergelijke te brengen.

In ieder geval, Heleentje is er niet. Ze zit in Parakou en men weet niet waar. Wat is er gebeurd? Ze zou doubleren dit jaar en om haar te “stimuleren” had de directrice tegen Helene gezegd dat de donateurs niet langer zouden betalen als ze dit schooljaar niet over zou gaan. Bovendien, zo zei de directrice, was zij beschaamd om aan madame Kroone te moeten vertellen dat haar beschermelinge niet goed werkte en zulke slechte resultaten haalde. Helene heeft daaruit de conclusie getrokken dat ze niet langer welkom is op school en is in de vakantie – nadat zij haar moeder heeft bezocht – doorgetrokken naar Parakou en schijnt daar nu bij een meneer te wonen. Haar moeder weet het ook niet precies, de directrice heeft haar wel op laten zoeken in haar geboortedorp toen ze niet terug kwam op school.

Daar sta je dan met je goede gedrag. Ik de directrice uitleggen dat het niet de bedoeling is dat Heleentje op 15-jarige leeftijd gaat rondzwerven en dat wij – ook al is het jammer dat ze gedoubleerd is – toch zeker eerst zouden willen bespreken - zowel met Heleentje als met de directrice - hoe nu verder. Ze is immers van het begin af geen sterke leerling geweest, dus dit was een keer te verwachten.

Afijn, ik heb de directrice nu maar geld gegeven om Heleentje – via haar moeder - in Parakou te laten opzoeken en aan haar te vragen om terug te komen en het schooljaar opnieuw te doen. Ik weet niet of het gaat lukken, maar nooit geschoten is altijd mis.

Water
Verder zitten we nu vier dagen helemaal zonder water. Echt geen druppel uit de kraan. Helemaal niets. Jullie hebben geen idee, dat is toch zo lastig. Geen water om schoon te maken, de wc door te trekken, kleding te wassen (gelukkig genoeg in de kast) en om te filteren. We hebben altijd een paar honderd liter water op voorraad voor het geval dat, maar daar komt de bodem ook van in zicht. Heel lastig, we zijn ontzettend zuinig. Jetse gaat morgen in ieder geval drinkwater kopen. Je voelt je gewoon vies, wc is ook geen pretje, lekker Afrikaans, zelfs in huis dus. Gelukkig hebben we Afrikaanse toiletten buiten, die hoeven niet doorgespoeld. Niemand weet wanneer er weer water komt.

Jongens, wat een geklaag. Nee, het is gewoon ff niet anders en ik ben opstandig en moet nog steeds een column schrijven. Dus jullie zitten lekker ver weg en zijn onzichtbaar, dus mooi om op af te reageren.

Met de beide meiden uit Sonta gaat het trouwens hartstikke lekker. Ze worden goed opgenomen in de groep en de andere dames voelen zich duidelijk ouderejaars om zo te zeggen. Dus Victoire en Marie krijgen alle hulp die ze nodig hebben en mogen de rotklusjes doen, zoals gebruikelijk als je nieuw bent in de groep. Maar ze hebben lol en zijn met zijn allen verslaafd aan memorie. Het opgewonden gegil uit de paillot te horen als iemand het goed of fout heeft is gewoon heel leuk. En het leukste is als maman ook nog meedoet en dan verliest uiteraard.

Morgen gaat Jetse naar Natitingou, weer voor de auto, dus dan kan dit mee. Hopelijk heeft hij connectie. Afgelopen maandag heeft Jetse uren geprobeerd verbinding te krijgen, maar NJENTE. Morgen gaat het weer beter, that’s life.

Ciao, Marjan