Het droge seizoen is begonnen

De bladeren vallen van de bomen, gras verdort in een week tijd en de Harmattan blaast zijn hete, droge wind over onze regio, waardoor je neus gaat bloeden, je mond constant droog is en de eelt kloven op je voeten openbarsten en zo diep worden dat ze bloeden en je amper nog fatsoenlijk kunt lopen. Het is weer even wennen, vooral omdat de overgang zo abrupt is. Vooral die constant droge mond en dat uitgedroogde gevoel, je drinkt met het grootste gemakt 6-7 liter water per dag en nog heb je dat dorstige gevoel.

Toch is het een verandering van seizoen en dat is prettig, want die wisselingen zoals in Nederland die heb je natuurlijk niet hier. Op deze manier merk je toch 2 keer per jaar een overgang – droog of nat :-).

Jetse is twee weekjes in Holland en dat betekent dat we zonder techneut zitten. Gelukkig hebben we een nieuwe auto gekregen, want onze blauwe Nissan heeft het vorige week begeven. Wat Pierre ook probeert, er is geen leven meer in te krijgen. De motoruitval gebeurde in Boukombé zelf, dus de auto kon gelukkig naar ons eigen terrein geduwd worden, waar hij nu wacht op de terugkeer van Jetse.

Uiteraard viel de stroom uit toen ik aan het kopiëren was en dat betekent dat er een blad helemaal vast zat, normaliter een geduld klusje voor mijn kerel. Nu kon ik er zelf aan geloven. 

De zes meiden van het internaat missen Jetse ook, want ze vinden de wekelijkse computerlessen veel te leuk.

Ik merk dat ze inmiddels goed op elkaar zijn ingespeeld en er is gisteren een vertegenwoordigster gekozen. Rosine mag hun interne zaken dit jaar in het gareel gaan houden. Bénedicte en Colette zijn goed ingeburgerd en naar mijn idee kunnen de dames het goed met elkaar vinden. De drie meiden die naar Natitingou zijn verhuisd hebben inmiddels ook hun draai gevonden. Maar vooral voor Colette en Agnes een grote overgang omdat ze met 100 meiden op het internaat wonen. Martine woont – wegens gezondheidsproblemen – op een Afrikaanse ‘cour’ (binnenplaats) bij een gewone familie. Dat gaat tot op heden erg goed en ze heeft nog niet weer een gezondheidscrisis gehad. Ze heeft hepatitis en lijdt aan sikkelcelanemie. Ik denk dat het vooral de spanning was – nieuwe omgeving, vooroordelen tegen haar ziektes door de nonnen en andere kinderen op het internaat – dat ze twee keer een aanval heeft gehad. Want lichamelijk zwaar werk en spanning kunnen deze veroorzaken.

Gisteren was het Sinterklaasavond, dankzij onze ambassade heb ik heerlijk een zak pepernoten op kunnen smikkelen. De barbecue was overigens gezellig, het is wel grappig om te zien wat voor mensen nu eigenlijk aan het werk zijn in Benin. Er waren vier dames aanwezig, waarbij ondergetekende, die denken dat Benin hun eindstation is. Deze blijvers zijn wel typelingen hoor! Maar daar schaar ik mezelf ook onder. Want het is en blijft toch een beetje vreemd om je vertrouwde huis en haard op te geven voor een droom, een ideaal, een geliefde, een roeping.