Hedwig en ma op visite

Het gaat goed met het Robbenhuis. De eerste keer dat we prenatale controle en zuigelingenzorg houden komen er meer dan 100 vrouwen met hun baby/peuters aan zetten. De beide verpleegsters werken tot het donker wordt en vele vrouwen moeten dan nog 5-15 km terug lopen naar huis met de kleine op de rug en hun dikke buik. Maar wij zijn trots, echt beretrots dat dit is gebeurd.

 

 

 

Verder hebben we de eerste patiënten die daadwerkelijk komen n.a.v. de voorlichting SOA’s/HIV en – jammer genoeg – ook de eerste positieve gevonden. Maar dit bevestigt wel de noodzaak van de voorlichting en ik denk dat we de komende jaren heel wat seksueel overdraagbare aandoeningen gaan tegenkomen.

 

De dag dat de EO vertrok (mijn bezoek achterlatend uiteraard!) is Hedwig aangekomen met Rudy, onze tweede herder die samen met Lara voor de een sterk nageslacht moet gaan zorgen.

 

De eerste dagen is hij behoorlijk gefixeerd op Hedwig, wat logisch is, want zij is het enige bekende vanuit NL, verder is alles nieuw voor hem, geuren, kleuren, geluiden, alleen maar zwarte mensen, waar hij af en toe zelfs bang voor is….

 

Als we samen als moeder en dochter een filmpje aan het kijken zijn bedenkt Rudy zich niet en duikt bovenop haar, gezellig samen op bed (gelukkig Jetse zijn kant)

 

 

Maar na enkele dagen is zijn onzekerheid over en loopt hij kwispelend en zelfverzekerd over het terrein en ik ga lekker met hem trainen. Naast de fiets, apporteren en noem maar op. Het is even wennen over en weer, maar we pakken het snel samen op. Heel grappig is het feit dat Rudy overduidelijk vlakke ondergrond gewend is en bij ons is niets, maar dan ook niets glad en recht. Niet op het terrein, niet op de wegen, niet als we wandelen in de bergen.

 

Dus de eerste dag, als hij samen met Lara een riviertje over wil springen, mist hij door de gladde rotsen en valt languit op zijn buik. Beduusd kijkt Rudy om zich heen of niemand zijn schande heeft gezien en dan loopt hij met een bedremmelde snuit snel vooruit. Echt helemaal van slag. Hedwig en ik hebben er reuze lol om. De volgende dag weer zo’n prachtige blooper als ze samen over een ignameveld rennen. Heel wat hobbels te nemen, Lara daagt hem uit en jawel, boem, daar ligt hij weer op zijn bekkie. Wat een komisch gezicht! Maar dan krijgt hij het door, tot we – afgelopen zondag - na een wandeling van een uur door de bossen en over rotsen eindelijk bij de watervallen zijn aangekomen. Jetse en Hedwig te water, Lara ook, hup van de rotsen af. Voor Rudy is ook dit nieuw en voorzichtig voelt hij hoe diep het is. Jawel, bloep, opeens is er geen grond meer onder zijn voeten en hij verdwijnt helemaal onder water.

Maar dan is ook dit bekend en springen beide honden samen met een mooie boog in het water. Wat is dit leuk!

 

 

Oma Nellie is ook mee en heeft het echt moeilijk met de onbegaanbaarheid van de paden, het doorwaden van de rivier, het hoge struikgewas, de bomen die alles omsluiten, de insecten die om haar heen zoemen – maar… petje af - 78 jaar oud en maar gillen; “O ik ga niet verder hoor, ik durf niet, hoe kom ik die rivier over? Straks stap ik op een slang.”

Ma, roep ik haar toe; nou ff dimmen, vanavond zeg je: wat een avontuur hebben we weer beleefd. (Ondertussen hopend dat inderdaad niemand een slangenbeet gaat oplopen, want dat kan natuurlijk wel een probleempje geven……..) maar het gaat goed en ook zij heeft enorm genoten van het uitje.

 

 

’s Avonds kom ik er achter dat ik mijn kruisje ben verloren. Dit is erg! Dat draag ik al jaren en kan zelfs niet af. Nu hangt er alleen een simpel oranje kralen kettinkje om mijn hals.

Is niet erg, zegt mijn moeder. Dit betekent dat je je kruis hier gedragen hebt en het van nu af aan alleen maar beter zal gaan…