2007 wk11 Wereldvrouwendag en YAYI BONI

Donderdag 8 maart, Wereld Vrouwendag.
Nou dat is hier iets waar zeer, zeer uitgebreid aandacht aan wordt besteed. De beide vrouwengroepen, UFeDeB Yenta en TIKKONA waren vooraf bij me geweest, want zulk een groot feest dient gevierd te worden met een cadeau om te stimuleren en we hadden een potje.

Voor UFeDeB hebben we 7 fietsen en een cheque van ruim 1.000 EURO om voor te lichten en alfabetisering te geven. Zij zijn duidelijk al zoveel beter georganiseerd als Tikkona en duidelijk ook al zoveel meer uit op geld, om zelf dingen te regelen, op dingen voor een groep binnen de groep. Ze hebben ook hun eigen mensen in dienst die dit soort dingen doen. Ze zullen me uitnodigen als ze met de alfabetisering en voorlichting beginnen.

Echter ikzelf wil intensief verder met Tikkona. Dit zijn de boerenvrouwen uit de dorpen. Van goede wil, maar nog zoveel meer hulp nodig. Bijna niemand spreekt Frans, ook niet in het bestuur en dat geeft al een groot verschil aan.

Bovendien sprak het me erg aan dat het bestuur van Tikkona iets wilde ontvangen dat voor alle vrouwen was, dus een cadeau waar ieder lid plezier van zou hebben. Vandaar de muskietennetten die ik mee had genomen uit Cotonou.

Afijn, ik moest mezelf in tweeën hakken deze dag, maar het was op alle fronten zeer geslaagd, behoudens de ellenlange speechen die altijd door iedereen gehouden moeten worden. Kinderen dansten fantastisch op de muziek die je compleet doof maakt en het geluid vervormd. Want als we een generator huren en een muziek installatie, dan moet dat ook voluit gebruikt worden. Ik heb er video opnames van gemaakt. Hoop dat dit soort dingen straks op de site kunnen.

Wel viel het me op dat bij Tikkona de hoogste vertegenwoordiger de 2de man van het gemeentebestuur was, de chef d’Arrondissement en de 2de man van de gendarmerie en ik (zei de gek).

Maar bij UFeDeB zat het vol met mensen, van het SNV, van diverse ministeries waren er mensen over gekomen, de burgemeester, Plan Benin, Plan Action, de députie (volksvertegenwoordiger), de chef de mission van de Presidence. Nee, deze dames hebben het heel wat beter voor elkaar. Het zijn ook een stel bekstukken bij elkaar, die bestuursleden.

Ook de dansgroepen, bij Tikkona nog helemaal traditioneel, de dansgroepen van UFeDeB lopen in mooie – uit Europa afkomstige – pagnes, de leden zijn beter gekleed, beter gevoed. Toch duidelijk een verschil.

Woensdag 14 maart.- de president van het land in Boukombé
Nicaise komt om half zeven op zijn werk en verteld dat er vannacht gebeld is naar iemand van het gemeentehuis – de telefoon had er weer eens een dagje uitgelegen – dat de president himself om 11 uur naar Boukombé komt. Met een helikopter zal hij landen op het voetbalveld. Hoe kan hij dit nieuws alweer zovroeg weten? Die tamtam hier, dat is ongekend.

Jetse lacht: eerst zien dan geloven. Als een president ergens op bezoek gaat dan dienen er van te voren eerst allerlei veiligheidsmaatregelen te worden genomen. Ik geloof er niets van. Bovendien, wat moet een president nou doen in zo’n gat als Boukombé.

Gat als Boukombé. Meneer Kroone (zo noemt iedereen mijn schat hier) je vergeet dat dit het regiodorp is, de grote stad van deze regio. Waar we 24 uur per dag elektriciteit hebben. Bovendien, dit is Afrika, wat gaat er volgens onze normen normaal? Niets, dus ik geloof het lekker wel. Ik kom niet naar het lab, maar blijf thuis werken. Kan ik in de gaten houden wat er gebeurd en wie er langs rijden. De dorpssoap volgen.

Om half 11 rijdt er een auto met luidspeaker door het dorp om in het Ditamari te vertellen dat YAYI BONI onderweg is en of iedereen zich op het plein in Zongo wil vervoegen om de president welkom te heten. Twee keer komt dat ding voorbij snerpen.

Ik ga mijn jaarverslag 2006 – waarin alle moeilijkheden met het Centre en het ministerie van Santé gemeld staan – uitprinten. Dat is net vanmorgen op de bus gedaan naar alle hotemetoten die dat ding nodig hebben. Maar als ik de kans krijg geef ik er ook een exemplaar aan president BONI persoonlijk!

Ik ga uitgebreid toilet maken – dat ziet er toch echt even anders uit ? - en Nicaise doet nog even snel onze was en gaat alvast polshoogte nemen in Zongo. Hij komt terug om me op te halen. Er zijn al behoorlijk wat mensen en als maman wil zitten – JA – dan moet ze toch wel heen gaan want de zitplaatsen zijn bijna op.

Om kwart voor twaalf installeer ik me netjes achteraan ergens op een stoel tussen een groepje vrouwen van TIKKONA die me weer bedanken voor het geweldige feest vorige week.

En het duurt en het duurt, de zon begint onbarmhartig op mijn lijf te branden, het is heet. Een dominee haalt me naar voren. Ik moet uit die zon vandaan, maman moet vooraan zitten, onder de bomen. Tja, toch wel fijner moet ik toegeven. Het is inmiddels half twee, daar komt een helikopter aangevlogen over de bomen. Nog nooit heb ik zo snel een horde kinderen hun slippers in hun hand zien nemen om naar het voetbalveld te rennen. Ongekend. Wat een geweldig gezicht. Ze verdwijnen in een grote wolk.

Voor de zoveelste keer wordt het zand nat gemaakt om stuiven te voorkomen, maar stof zit in je poriën, in je neus, in je mond, in je kleren, je haren, tussen je tenen, overal. Dus ook BONI zal daaraan moeten geloven.

En dan begint de muziek eindelijk op een normaal niveau geluid te produceren en YAYI BONI arriveert, met een heel gevolg en totaal omgeven door security people en van die grote geweren. Zoals ik al dacht, alle zwarte Europese pakken zijn rood van het stof. Daar is toch niets tegen bestand.

BONI geeft iedereen een hand die vooraan zit, dus ook mij valt die eer te beurt. Er wordt verteld dat dit nu mevrouw Kroone is, die zoveel doet voor Boukombé. De president bedankt me.

Dan komt zijn speech. Hij is aan het vechten tegen de corruptie, hij wil alle kinderen gratis naar school toe hebben, het land moet zich ontwikkelen. Hij heeft gezien dat er nog geen asfaltweg ligt naar Boukombé toe, dat er hier geen toegang is tot schoon drinkwater, hij wil betere medische voorzieningen. Alles moet veranderen en het gaat ook veranderen. Hij heeft de koffer met mogelijkheden, samen met zijn buitenlandse partners, maar de bevolking heeft de sleutel. Stem 25 maart op onze partij, aldus BONI, zodat de gekozen volksvertegenwoordigers (deputies) allemaal op de hand van de president zullen zijn en hij zijn werk kan doen zonder dat hij tegengehouden wordt door mensen die anders willen. Stem op mensen die aan de voorkant van de fiets trekken in plaats van aan de achterkant terwijl hij aan het trappen is.

Gaat iedereen stemmen? Ja, roepen de meeste mensen. Wat willen jullie hebben? Een asfaltweg, wordt er geroepen. Een televisie! Hebben jullie hier geen TV? Oké, dat gaan jullie krijgen als je op onze partij stemt. Een man roept iets en de president vraagt wat hij zegt. Ik stem op iemand anders, zegt de man. Dat mag, antwoord BONI. We leven in een democratie.

Oké, denk ik, die televisies, daar moet ik maar niet aan denken, soms denk ik dat die meer kwaad dan goed doet, maar asfalt … ook mijn droom. Al is het maar een weg, tot aan het centrum. Wat zal dat een stof schelen. Verder rijden de auto’s toch bijna niet. En betere gezondheidszorg, gratis scholing en geen corruptie. Ik moet hem echt mijn jaarverslag geven.

Als hij vertrekt geeft hij slechts enkele mensen een afscheidhandje, waaronder mij – ik ben toch best wel een heel klein beetje belangrijk in dit dorp ? - en ik zeg dat ik hem wat wil vragen.

Wij zijn gekomen onder zeer moeilijke omstandigheden in de eindperiode van Kerekou. Zou meneer de president misschien persoonlijk mijn jaarverslag over 2006 willen lezen en mij helpen een positiever verslag te kunnen schrijven over 2007?

Hij neemt mijn enveloppe aan en geeft deze aan een van zijn security boys. Hij roept een mij bekend politiek persoon uit de regio en zegt: help deze dame, dat is jouw taak.

Het grappige van dit verhaal is dat deze meneer nog nooit iets voor ons heeft gedaan omdat hij van een andere politieke partij is dan degene die ons in Boukombé heeft geïnstalleerd. Politieke concurrenten maken hier elkaar het leven zuur en de tegenstander zijn projecten kapot, opdat niemand zich tijdens de verkiezingen kan beroepen op het goede dat hij heeft gedaan. Dit staat ook zo – onomwonden - beschreven in mijn jaarverslag.

Ik ben benieuwd of ik niet iemand beledig en verder problemen ga krijgen. Maar de waarheid moet gezegd worden. Door de ervaring met Huib in het gevang heb ik geen enkele persoon bij zijn naam genoemd in het jaarverslag, maar de boodschap is duidelijk. Corruptie en andere persoonlijke belangen van heren - die het al goed hebben - houden de ontwikkeling van Afrika tegen. En de gewone man is de dupe, zoals altijd.

Je hebt blanke zakkenvullers en je hebt zwarte zakkenvullers die het kunstje goed hebben afgekeken.

Ciao, Marjan Kroone